دوست و رفیق داشتن از بزرگترین نعمت های خداست.برخی معتقدند آدمی را بخاطر انس گرفتن با دیگر هم نوعانش ، انسان نامیدند هم چنانکه امام علی علیه السلام در دوازدهمین حکمت نهج البلاغه عاجز ترین مردم را کسی می داند که در دوست یابی وهم چنین نگهداری دوستانش ناتوان باشد.دوستی های معنوی تا آخرت هم امتداد می یابد و گعده های دوستانه وهم نشینی با خوبان از نعمت های بهشتی است.البته این نعمت جنس بدلی وقلابی هم کم ندارد.سوای از رفیق بد وناجنس که انشاء الله نصیب احدالناسی نشود دوستان بی خطر هم خود بر چند دسته اند:

بعضی هاشان رگه هایی از نفاق و شترمرغ منشی را دارا هستند که در وقت کار می شوند مرغ ناتوان ودر وقتی که باید پرواز کنند می شوند شتر بی بال.این قماش رفقا به وقت سور چرانی می شوند پای کار وبا حال وبه وقت اثاث کشی وضمانت وام در آسمان هفتم هم اثری از آنان نمی یابی. گروه دیگری از رفقا ، دوستی شان با شما در حدسلام وعلیکی بیش نیست که البته ممکن است این نخ ضعیف دوستی سالیان درازی هم دوام داشته باشد.فراموش نکنیم جدای از دوستی هایی که پشتوانه خانوادگی وخویشاوندی دارد خیل عظیمی از رفاقت ها ، کاری و یا تحصیلی هستند.ممکن است برد این رفاقت ها تا پایان ترم وفارغ التحصیلی ویا بازنشستگی باشد و ممکن است که تا پای گور هم دست از قلب شما برندارد.در این میان معمولا رفاقت هایی که فارغ از مظاهر دنیا و  مکر آن ،نه بخاطر جمال و مقام و پارتی بودن و....بلکه بر پایه اعتماد وایثار و ایمان متولد شده اند که با بقیه رفاقت ها توفیر زیادی دارد....

یکی از بزرگترین تفاوت های دوران جدید با قدیم آنست که در روزگار قدیم ، رفاقت ها بی آلایش وساده اما عمیق وبرنده بود.گاه یک دوست پایان عمر رفیقش را تحمل نمی کرد ویک هفته نشده او هم همسفر آخرتی او می شد.کم نبودند کسانی که تمام دار وندارشان را دادند برای حفظ آبروی چندین وچندساله رفیقشان.اما امان از امروز.... بالا وپایین رفتن دلار ،اعتماد ها را هم تکان می دهد.تجمل سرعت گیر رفت و آمدهای دوستانه شده ،به گونه ای که رفاقت های اصیل در حال انقراضند و دیر نیست زمانی که شاه بیت جامعه دنیازده این شود که :

تا پول داری رفیقتم                              قربون بند کیفتم




برچسب ها : دوستی