چند سال پیش، یک موسسه هنری بین بچه های دبستانی سراسر کشور مسابقه ای گذاشتند. فراخوان مسابقه این چنین بود: آرزوهایی که از خدا می خواهید ، روی کاغذ بنویسید و برای ما بفرستید!

همین عنوان ساده با چاشنی معصومیت دست نخورده خردسالی و حس و حال پر نشاط کودکانه کافی بود تا بچه های قدونیم قد مدرسه ای ،آرزوهای رنگارنگ و جورواجور خود را بر کاغذی سفید پیاده کنند و بعد ، همراه پاکتی امانتدار روانه پایتخت کنند به امان خدا. نامه ها که باز شدند دبیرخانه مسابقه دچار جذر و مد بی سابقه دعاهای کودکانه شده بود. از درست شدن و نوشدن چرخ مسابقه داداش کوچولو و چرخ خیاطی مامان و چرخ دستی بابا گرفته تا دعا برای رفوزه شدن بچه همسایه بغلی که همیشه بقیه را مسخره می کند! یکی از دعاهای پرمشتری و پر تکرار این دعا بود:

خداجون، آرزو می کنم که هر روز جمعه باشد!

شاید دعای خنده داری باشد برای بزرگ تر ها ، اما از نگاه فلسفی بسیار عمیق است و پر معنا.اگر دستی به سروگوش نگاهمان بکشیم و تعارفات بی مورد را هم قیچی کنیم و از همه مهمتر کاری به سن وسال دعا کننده نداشته باشیم صد البته آرزوی بالا، از عرفان و معرفت ناب هم بی بهره و کم بهره نیست گو اینکه همان کودک دبستانی با نیشخند خودش بما می فهماند که اگر شما هم لذت جمعه و تعطیلات را در می یافتید از خدا خواسته دیگری مثل پول و ماشین و شغل و .....طلب نمی کردید.مگر نه اینکه  اگر محبوبی چشم آدمی را پر کرد دیگر حکم خط کشی را پیدا می کند که همه عالم را با آن اندازه می گیرد. قانون عالم است . سن و سال هم ندارد . تنها تفاوتش در محبوب ها و خواسته هاست. گاه دنیایی محض است و به تعبیری زیر زمینی، گاه زمینی و گاه آسمانی بالاتر از ابرها و بعد هم عرش! گاه کودکانه است و به اندک قانع است و گاه اسم ورسمی می طلبد بس فراخناک و عریض و طویل!

با نزدیک شدن به ماه خدابد نیست این قاعده را این بار از زبان اشرف مخلوقات و عقل کل عالم یعنی پیامبر اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) بازخوانی کنیم که حضرتش فرمود:

لو علم الناس ما فی شهر رمضان لتمنت ان یکون سنه

(اگر مردم می دانستند چه برکات و فوائدی در ماه رمضان است آرزو می کردند که رمضان به جای یک ماه ، کل سال بود)

پیامبر شرط بزرگی را پیش پای ما نهاد . لو علم الناس...(اگر مردم بدانند و بفهمند و دریابند....)

آری ، رمضان سالی یک شرط بزرگ دارد و آن رمضان داری است.