تا بحال از مذمت یهود کم نشنیده ایم و خوانده ایم در قرآن که شدیدترین دشمنی ها را دارند نسبت به مومنین( ان اشد الناس عداوه للذین آمنوا الیهود) اما گاه در همین جماعت عدوّ ، موارد نادری از انصاف و دلدادگی به حق و حقیقت،آنهم تا مرز شهادت یافت می شود که مصداق بارز خوش فرجامی است و اِندِ عاقبت بخیری.از آنجا که درتاریخ جنگ تحمیلی خودمان هم از شهدای اقلیت های دینی بحث و گفتگو می شود بد نیست شهدای صدر اسلام را از این منظر، رصدی بنماییم.

کسانی که درباره زندگی حضرت زهرا(س)، مطالعه دارند و به مناسبت بحث فدک ، اموال و موقوفات بانوی اسلام را شماره کرده اند نام یک یهودی به نام مخیرق برایشان غریب نیست.

مخیرق کلیمی بود، صاحب مال و تنومند،در دل هم علاقه مند به دیانت و پیامبر خاتم و نشانه داده شده در عهد عتیق و البته مبغوض اربابان کنیسه ها. مخیرق صاحب هفت مزرعه و باغ حاصل خیز بود که به باغهای هفت گانه( بساتین سبعه) شهرت داشتند.تاریخ نام این باغ ها را که در منطقه ای خوش آب و هوا در مدینه به نام (عوالی) قرار داشت این گونه ضبط کرده است:اعراف،اعواف،صافیه،دلال،برقه،حُسنی و مشربه ام ابراهیم

درست در روزی که جنگ احد شروع شد لباس رزم پوشید جهت یاری پیامبر.غافل از هم کیشان خود نبود و می خواست متهم به کاهلی نشوند. شنبه بود.نهیبشان زد که یاری کنید محمد را که هموست وعده داده شده تورات و موسای کلیم.اما برای این قوم بدسابقه و شهره در کاهلی بهانه ای بهتر از این جور نشد که بگویند یوم السبت است و روز تعطیل حتی از برای جهاد و شمشیر زدن برای نصرت حق.وبراستی که چه کشید موسی از دست اینان!!! مخیرق اما جواب داد که حکمت تعطیل کسب وکار در روز شنبه ، اشتغال به عبادت است وامروز یاری این پیامبر ، برترین عبادت محسوب می شود.

همان روز یعنی شنبه ، هفتم شوال خودش را به پیامبر اسلام رساندو ضمن اعلام یاری حضرت گفت : در صورتی که در این راه کشته شدم ، هفت باغ که در تملک من است به پیامبر بخشیدم تا به دست یهودیان نیفتد.وقت را از دست نداد و به معرکه احد وارد شد. شمشیر زدن، خستگی، زخم و آخر الامر شهادت قبل از ظهر.پیامبر در حق او فرمود:

اگر می خواهید کسی را ببینید که بدون خواندن رکعتی نماز به بهشت می رود به مخیرق بنگرید.

هم چنین فرمود:

از میان یهودیان مخیرق بهترین بود.

پیامبر چندین سال درآمد باغ های مخیرق را صرف نیازمندان بنی هاشم می نمود . در سال هفتم هجرت آنها را به پاره تنش بخشید. حضرت زهرا هم بعد از تملک این باغ ها به رسم پدر درآمدش را خرج بنی هاشم نمود.

عکس هم مانند رفیق است که هرچه قدیمی تر باشد ارزشش بیشتر است. گاهی یک تصویر بجا مانده از یک دوست و یا استاد همه وجودمان را می برد به گذشته ای دور یا نزدیک و تازه حسرت می خوریم که چه زود از دستمان رفت. از حدود چند ماه قبل دوستان گرداننده سایت وارثون که نگارخانه علماست و چندین هزار عکس از علمای شناخته شده و ناشناخته جهان تشیع را به نمایش گذاشته است از من درخواست عکس هایی از مرحوم پدر بزرگم را می نمودند. دست مریزاد گفتم به این ابتکار و قسمتی از عکس های آن مرحوم را جهت نمایش عمومی در اختیارشان گذاشتم. با اینکه مرحوم ممیز اصلا تمایلی به تصویر برداری از خودشان توسط دیگران نداشتند اما با این وجود برخی موفق به عکس برداری شده اند.برای دیدن عکس ها اینجا را کلیک کنید.

آمار زیر قابل توجه است وبس نیازمند تامل!

رقم فیلم هایی که برای پیامبران ساخته شده است:

 درباره حضرت عیسی 250 فیلم

درباره حضرت موسی 120فیلم

درباره پیامبران دیگر 80 فیلم

درباره پیامبر اسلام فقط یک فیلم! اسمش را همه می دانیم! محمد رسول الله

از مهم ترین و برجسته ترین نمادهای حضور دین و آیین در یک جامعه، تقویم مذهبی کشور و تنظیم احساسات متنوع دینداران بر اساس وقایع مثبت و منفی مذهبی است. از دیرباز در کشور ما به واسطه اسلام خود خواسته و اختیاری ایرانیان، هجرت پیامبر اسلام بعنوان یک حادثه موثر مذهبی، مبدا تاریخ و تقویم قرار گرفت و مناسبت های مختلف مذهبی در دو فرایند شمسی وقمری ( که در لسان عامه مردم با دوکلمه (ماه) و (برج) نشانه گزاری شده) یاد آوری می شود. در دوران حکومت دین ستیز پهلوی سعی شد که با جایگزینی تاریخ شاهنشاهی ، مبدئی باستانی و نه اسلامی برای تقویم کشور دست و پا کنند که خوشبختانه موفق نشدند و با پیروزی انقلاب اسلامی تقویم مذهبی کشور به قوت تجدید حیات نمود و مناسبت های مذهبی نسبت به مناسبت های باستانی صدر نشین شدند.

مدت هاست که در سفرهای مختلف تبلیغی ام با نوعی دغدغه از سوی گروهی ازمخاطبان متدین و دین باور مواجه می شوم که از نوعی نگرانی پرده برمی دارد و ان اینکه این دسته از افراد معتقدند ما  عملادر تقویم مذهبی کشور دچار دهه زدگی از نوع افراطی شده ایم. به طور خاص از برخی دهه های مذهبی که در سال های اخیر باب شده نام می برند ومعتقدند این فرآیند در دراز مدت موجب دین زدگی و سرخوردگی مردم به ویژه نسل جوان خواهد شد.به عنوان نمونه آنچه که بعنوان دو دهه فاطمیه و بلکه ایام فاطمیه از برخی تریبون های مذهبی تبلیغ می شود و یا مثلا مدت ها قبل از آن و بلافاصله بعد از پایان ماه صفر سخن از دهه محسنیه رانده می شود را مصداق بارز این سخن می دانند و حال آنکه ایام شهادت بی بی دو عالم (س) از لحاظ تاریخی تنها در دو بسته سه روزه قابل توجیه و تبیین است. برخلاف ماه محرم و صفر که آداب و عزاداری آن عمومی تر و جاافتاده تر است دهه سازی از برخی مناسبت های محدود( از نظر زمانی ونه از نظر کیفی و عمق مصیبت) برای گروه هایی از جامعه دین دار ما قابل هضم نیست.

بنده فعلا فقط قصد طرح این دغدغه را دارم و در مقام قبول و یا رد آن نیستم. اجمالا باید به این نکته توجه داشت که دهه سازی های سوگواری به نوعی از علاقه انسان به تنسیق و منظم کردن علائق برمی گردد که قاعدتا با توجه به ارزش داشتن مناسبت های مذهبی این تقویم هم در عملکرد مومنانه خالی از این منظم سازی نیست. البته اینکه این دهه سازی برای تمام درجات و سطح بندی های مردم و با سلائق مختلف یک نسخه را بپیچد و انتظار داشته باشیم که با آن همان برخوردی می شود که مثلا در دهه محرم شاهد آن هستیم انتظار بی جایی است.ضمن اینکه این دهه سازی در جانب شادی ها هم صورت گرفته است مانند دهه کرامت حدفاصل تولد حضرت معصومه تا تولد امام رضا علیه السلام ویا مثلا دهه ولایت در ایام عید غدیرخم.در این میان نباید ضعف رسانه های داخلی وهم چنین نهاد های تبلیغاتی را در تمیز دادن میان جشن و عزا و در نتیجه بیشتر به چشم آمدن عزای ائمه (ع) نسبت به موالید و شادی های منسوب به آن حضرات را از نظر دور داشت.

با اینحال نظرات مختلف است. برخی رای به دهه زدگی می دهند و برخی هم ممکن است تشویق کنند به دهه سازی های جدید.

شهرضا دوسه سالی می شود که پیاپی مصیبت روحانیون ریش سفید و صاحب نفسی را می بیند که فراتر از معلومات و محفوظات حوزوی و دینی همگی دارای یک خصیصه مشترک و اساسی بوده اند وآن عبارت است از مردم داری و با مردم جوشیدن. صفتی که روحانیون کم سن و سال تری بسان من نگارنده قطعا از آن کم بهره تریم حال علتش بماند که برخی در درون خودمان است و برخی در برون خودمان و خارج از دسترس و اختیارمان.

درقم خبر درگذشت مرحوم حاج شیخ قدرت الله صالحپور را شنیدم. اگرچه من بشخصه به علت دوری از شهرضا ارتباط آنچنان زیادی با ایشان نداشتم ولکن همان اندک خاطرات جاخوش کرده در ذهن گاه آنقدر عیار و ارزش دارند که نشود براحتی از کنارش گذشت. شاید اولین تصاویر ذهن من از آن مرحوم مربوط به زمانی است که بعنوان یک عزادار همراه با هیئات مذهبی شهرضا وارد مجلس روضه خانه ایشان شدم و من قدم در اتاق گشاد و بزرگی گذاشتم که از کف تا سقفش فقط و فقط کتاب بود و کتاب. قفسه های بزرگی که کتاب های مختلف بسان لشکری زیبا و هم مسیر کنار هم ردیف شده بودندو رقمشان حداقل به پنج هزار می رسید.انجا زمین و زمان بوی کتاب و معرفت می داد وشاید هنوز هم غبطه چنین کتابخانه خانگی را بخورم.کتابستانی که قسمت بسیار کوچکی از آن در عکس زیر هویداست. بعدها شنیدم که ایشان فرموده بود که تمام کتاب های کتابخانه ام را یک به یک خوانده ام و مطالعه نموده ام. محراب مسجد بیت العباس شهرضا سالها شاهد امامت او بود و و عظ و خطابه اش در منابر و مجالس عزاداری. یادم نمی رود که وقتی در مراسم  شب نیمه شعبان سالیانی چند در کتابخانه صاحب الزمان به منبر می رفتند آن سان که حضرت ولی عصر(عج) را صدا می زد و می فرمود: یا صاحب الزمان ادرکنی گویی این ندا از نهانخانه دل بود ونه فقط سودای زبان ظاهری. البته من با تالیفات ایشان بیگانه نبودم مخصوصا کتاب خورشید ولایت و امامت که درباره مولی الموحدین(علیه السلام) است و قسمت های عمده آن را مطالعه کرده ام. .دیروز در اولین روز رجعتم به شهرضا جهت ایام فاطمیه، بر سر مزار ایشان حاضر شدم. بد نیست این کوتاهه را ختم کنم به یکی از اسناد ساواک اصفهان ( شماره 1204-8-57) به تاریخ سی و یکم مرداد سال 1357 که درباره مرحوم صالحپور و وعظ و خطابه روشنگر اوست. منبری که منجر به احضار او توسط دستگاه طاغوت شد:

موضوع: شیخ قدرت الله صالحپور فرزند حسین

برابر اطلاع، نامبرده در ساعت 12:30 روز 2537/5/28 و هم چنین ساعت 12 روز 2537/5/29 در مسجد بیت العباس شهرضا روی منبر رفته و پس از اینکه به سلامتی خمینی چندین مرتبه صلوات فرستاده اظهار داشته: ای مردم در اصفهان حکومت نظامی است.مامورین دارند مردم را می کشند.چرا شما از علما طرفداری نمی کنید؟ مگر علما جانشین امام نیستند؟ این دستگاه حکومت مانند دستگاه حکومت معاویه و یزید است و اگر تمام مامورین شهربانی و ژاندارمری شهرضا جمع شوند در مقابل شما کاری نمی توانند انجام دهند.مردم جهاد چیست؟در بهمن ماه گذشته طلاب قم پیش قدم جهاد بودند  چرا ساکت نشسته اید؟.....

یادش گرامی باد.