گاوهای ولگرد اما غمگین هند!

گاو دوستی ( و به تعبیر عامیانه: گاو پرستی) هندیان از قدیم وندیم شهره عالم وآدم بوده است و به قول شخصی بهشت زمینی این حیوان همین کشور هندوستان است.لذا برای ما تعجب نداشت که گاوهای فربه و چاق و چله این مملکت در هر کجا که اراده کنند حق عبور وبلکه حق تقدم دارند.بازار باشد یا خیابان اصلی شهر.کوچه باشدیا بزرگراه.روز باشد یا شب.خلوت باشد یا شلوغ همه جا درحکم خانه و وطن اوست گویی جهان از دید اینان یک طویله بزرگ است که همه جایش به نوعی در خدمت اوست! شاید بتوان گفت باند فرودگاه تنها مکان خاص در هند است که ورود این حیوان به آن ممنوع است.حتی ورود این حیوان به دانشگاه ها هم امری عادی است.کمااینکه اواسط سفر و در ضمن بازدید از دانشگاه علیگر( که گزارش مفصل آن را خواهم نوشت) دیدم که یک گاو آزادانه  و فارغ از دغدغه  عالم در حال سور چرانی است . ما در ایران مفهومی به نام گاو ولگرد نداریم در حالیکه در هندوستان نمونه های زیادی برای آن پیدا می کنید.                                   

در این شرایط ایده آل و باورنکردنی قاعدتا این حیوان هر چه بخواهد می خورد و یا احیانا هر که را دوست داشته باشد له می کند.هندو ها اعتقاد عجیبی به گاو دارند.علاوه بر شیر او حتی به ادرار او هم تبرک می جویند و آن را می خورند. ذبح و مصرف گوشت گاو در میان هندوها قبح بسیاز زیادی دارد و در شهرها و محلات مسلمان نشین ذبح این حیوان مخفیانه انجام می شود تا حساسیتی برانگیخته نشود.رستوران های مک دونالد که در سراسر هندوستان شعبه های زیادی دارد در تبلیغات تلویزیونی خود  مدام این نکته را گوشزد می کرد که در محصولات گوشتی اش به هیچ نحو از گوشت گاو استفاده نشده است.

اما دونکته خیلی مهم درباره گاو دوستی هندوان:

اول آنکه برخلاف تصور خیلی ها ، هر گاوی در میان هندو ها مورد احترام نیست. آنچه که در هند احترام فوق العاده دارد گاو ماده است.خود گاو ماده هم دارای مراتب مختلفی است و گاو ماده پیشانی سفید در اوج احترام و عزت است.در مقابل، گاو های نر تنها احترام نمی شوند بلکه به شدید ترین وجه ممکن و به اندک بهانه ای از سوی کوچک وبزرگ مورد ضرب وشتم قرار می گیرند به طوری که اشک توریست ها هم در می آید.انگار تبعیض طبقاتی در این کشور به حیوانات هم سرایت کرده است.

دوم آنکه گاوهای این سرزمین بسیار غمگین ، ژولیده و افسرده بودند.ناراحتی سرتاسر وجود این مخلوق زبان بسته را پر کرده بود.من قبل از ورود به هند انتظار یک چهره بشاش و قدرتمند وحاکمانه را از این حیوان داشتم ولی با دیدن چند صحنه به تصور غلطم پی بردم. به گاو های هند که نگاه می کردی به یاد چگ برگشتی و یا قسط های عقب افتاده ات می افتادی. غمگینی گاو ها همه را شگفت زده کرده بود.دوستان ولو به مزاح در پی علت یابی این غم وغصه بودند.من نظرم را این طور مطرح کردم که طبق مبانی اعتقادی ما هر موجودی کمال و غایتی دارد که به سوی آن در حال حرکت است.از کوچک ترین ذرات ماده تا کلان ترین موجودات عالم همه مشمول این قانون هستند و در سیستم عالم کمالی برای آنها تعریف شده است.کمال مصوب برای حیوان بنابر منابع شرعی ما خدمت به انسان به عنوان اشرف مخلوقات است.چهار پای حلال گوشتی که گوشتش و اعضای بدنش در راستای نیرو گرفتن انسان خرج نشود عملا کمالات بسیاری را از دست داده است. بعید نیست که در روز قیامت بیشترین شکایت از هندوها از سوی همین گاو ها مطرح شود تا بقیه انسان ها.و چه غمی بالاتر از نرسیدن به کمال در میان یک میلیارد انسان گوشتخوار!