پرده اول: بیست میلیون نفر جمع می شوند در یک نقطه از جهان. این رقم رسمی است و الا آنها که اهل تخمین زدن از روی عکس های ماهواره ای هستند و تخصصی هم در این امر دارند رقم واقعی را بیش از این می دانند. ملیت ها در این جا رنگ می بازند. با کمی مسامحه می توان گفت ادیان هم آری. یعنی همانطور که ایرانی و عراقی و لبنانی در کنار استرالیائی و اروپائی پیاده رو به سوی کربلا دارد شیعه و سنی در کنار مسیحی و ایزدی و صابئی هم آری. از منظر استرتژیست های دنیا اینجا معادله برعکس است یعنی هرچه قدر تهدیدها و عربده کشی های دشمنان بیشتر شود این قافله سرش درازتر می شود به طوری که مثلا امسال ولو در حد چند ساعت ،عملا مرزی میان ایران و عراق از لحاظ سخت افزاری وجود نداشت. اگر کسی در میان خود زائران قدم بزند آن را حجی دوباره می پندارد که فقیر و غنی و رئیس و مرئوس همه یکسان و هم قدم رو به سوی کعبه رهسپارند. میله های آهنی ای اما به فاصله پنجاه متری  شماره گزاری شده اند: یک ،دو ،سه.... وقتی چشم ها به 1452 می رسد خدا راشکر می کنی که رسیده ای کربلا. در میانه راه هزاران موکب که حکم استراحتگاه و آشپزخانه موقت را دارند از تو خواهش می کنند که به گردو غبار حضورت مفتخرشان کنی.خدمات این موکب ها  مجموعه کامل از خدمات مناسب برای پادشاهان است: در ابتدا پاهای شما ماساژداده می‌شود، سپس غذای گرم و خوشمزه تعارف می‌کنند و بعد از آن از شما دعوت می‌شود که استراحت کنید، در حالی که لباس‌های شما شسته و اتوزده می‌شود و بعد از بیداری به شما بازگردانده می‌شود و البته همه این کارها رایگان و با مهربانی صورت می‌گیرد   . رقمش به نوشتن و گفتن هم ساده نیست چه برسد به عالم خارج! روزی پنجاه میلیون غذای رایگان در این مسیر سرو می شود آنهم بدون کمترین منت و توسط قشری فقیر و غالبا کشاورز...

پرده دوم: برای غربی ها نام کارناوال مثل نام شب و روز، عادی است.هر ساله در جهان کارناول های زیادی برگزار می شود.سیدنی استرالیا،سان دیه گو در کوبا، نیس در فرانسه، کلن ودوسلدورف در آلمان، ونیز ایتالیا،گلاسکوی انگلیس و پاتراس یونان. بدون شک معروف ترین این کارناول ها ،کارناوال برزیل است . صدها هزار توریست به شهر ریودوژنیرو می اید تا حدود پنجاه هزار نفر برای آنان رقص (سامبا) که یک سنت برزیلی است را اجرا کنند. طبق آمار پارسال در این برنامه حدود یک میلیون نفر شرکت کردند. ریز برنامه های این جشن که در نخستین روزهای سال میلادی انجام می شود تا سال 2030 اعلام شده است و حتی موزه ای تحت عنوان (موزه کارناوال) در پایتخت برزیل روزانه میزبان جیب جهانگردان است.

پرده سوم: به رقم کار ندارم که جنگ ما، جنگ اعداد نیست. فرض می کنیم آن نوزده میلیون را ما ساخته ایم! هم چنین کاری نداریم که یکی سراسر معنویت است و دیگری سراسر شهوت.دو صحنه از تجمع پرشور بشری اتفاق می افتد. اما مقایسه  عکس العمل رسانه های غربی که همیشه بر طبل صداقت خودشان می کوبند در این دو منطقه از جهان دیدنی است. یکی در سرزمین قهوه و نزدیک به آمریکای شمالی و دیگری سرزمین خرما و درست وسط خاورمیانه و بغل گوش موصل بدستانی که خود را حکومت اسلامی عراق و شام(همان داعش) می خوانند.عمده خبرگزاری های جهان از برزیل خبر کارناوال سالانه را به جهان مخابره می کنند،بلکه برخی شبکه ها به طور زنده آن را روی آنتن می برند. حتی شبکه های غیر خبری نیز از این موج رسانه ای بی بهره نمی مانند و لحظه به لحظه آن را گزارش می کنند. اما اینجا ،در کربلا... خبری از گزارش زنده رسانه های چشم پرکن نیست که نیست! تمام دوربین ها انگار آب شده اند و رفته اند روی زمین! چشم تیز می کنی که شاید کربلا زیرنویس خبری باشد اما انگار شمریان تریبون به دست این اجازه نداده اند سوئی از این نور حتی از زیرنویس ها چشمک بزند.چند ماه قبل تر بی بی سی اگرچه حاضر می شود در یک حرکت غیر حرفه ای تنها به مدت چند دقیقه با پشت صحنه ای از تجمع زباله های حاجیان در منا، گزارشی از موسم حج پخش کند اما اینجا حتی از مشکلات و کمبودهایش هم گزارش پخش نمی کنند. تجمع بیش از بیست میلیون نفر در یک روز در تاریخ بشر بی سابقه است اما کتاب گینس هم انکار این یک روز هنگ می کند. ماراتن هل دادن کالسکه! گشاد ترین دهان جهان، پوشیدن  245 تی شرت، بلندترین گوش سگ دنیا، شکستن کاسه با یک انگشت، بلندترین ریش و سبیل و ناخن .....اما خبری از کربلا نیست که نیست گویی این شهر تازه از زیرخاک برآمده و در نقشه ها نبوده است....

پرده چهارم: ما را به این رسانه ها امید نبوده و نیست. بالاترین رسانه حضور است و حضور است و حضور...