1- از اول قرار بر این بود که ما امت واحده باشیم.کلان نگر باشیم .فراتر از قدم هامان نگاهی به آن طرف تر هم داشته باشیم.مسجد قصه ما جزئی از خانه ماست.قدس تکه جدایی ناپذیر هویت ماست.نقشه ساختمانی است که به مرور زمان اشغالگران نگذاشته اند آن را بسازیم .من نشنیده ام  کسی بگوید : چراغی که به خانه رواست به همان خانه روا نیست! تناقض و پارادوکس از این بالاتر؟!

2- حتی اگر فلسطین نه چندان آزاد را بخاطر سنی بودن و یا هر دلیل دیگر جزئی از خانه خودمان ندانیم خدا وکیلی به این سوال من پاسخ بدهید که اگر چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام باشد پس مصداق ایثار را در کدام کوی عالم پیدا کنیم؟ تا آنجا که من می دانم در خانه تا خرخره خوردن و سیر شدن وسپس ته مانده غذا را به مستحق دادن چندان هنری محسوب نمی شود.

3-اصلا می خواهم حمله انتحاری کنم وبگویم چراغی که به خانه رواست گاه به مسجد رواتر و واجب تر است.آن هم چه مسجدی! فرودگاه معراج پیامبر اسلام(ص)، سرزمینی که نفس موسی وعیسی را سالها به خود دیده است. ایستگاه اولیه و قبله نخستین نماز وعبادت امت رسول الله و صد البته خار چشم ابلیسیان در طول تاریخ

4-خیابانی را فرض کنید که وسایل نقلیه در آن دچار ترافیک شدید شده اند .بوق پشت بوق..حق هم دارند.آخه این خیابان ها همان به اصطلاح شارع های هفتاد سال گذشته اند. گاهی حتی یک متر هم پیشرفت نداشته اند.حال در این میان آیا سهل انگاری ویا ناتوانی شهرداری در ساختن راهی وسیع تر دلیل می شود که پلیس متخلفین را جریمه نکند؟!!!

ریزه کاری حکومت اسلامی در این است که جوانب مختلف را باهم می نگرد.نگاهی به درون و در عین حال عدم غفلت از حوادث و زد وخورد بیرون.لزومی ندارد همیشه این دو ساحت را با هم مخلوط کرده و آش شله قلم کار برای بد خواهان تدارک ببینیم.

5-عقل وخرد اقتضاء می کند که پشت جبهه تا می تواند به خط مقدم کمک رسانی کند .دیده بان های صهیونیست سالهاست برای کودکانشان خواب نیل تا فرات را تعریف می کنند.قبر کوروش وآب های آزاد خلیچ پارس بد جوری چشمشان را گرفته.امروز خط مقدم غزه است.مرز لبنان است.جولان است وسینا.پس گاه بخاطر خودمان هم که شده باید به فکر روشنایی مسجد باشیم!

6-به وطن پرستان بر نخورد. درست است که حب الوطن من الایمان ولی این وطن نه محدود به مرز های دستپخت انگلیس بلکه به قول ملای رومی در هفت قرن پیش:

این وطن مصر و حجاز وشام نیست       این وطن جائی است کان را نام نیست

نامه فلسطین نه چندان خیلی آزاد این روز ها جانسوزتر شده وبا گذشت بیش از شش دهه تبدیل به پهن نامه شده است.به قول عرفان پاس کرده ها فلسطین یقظه جهان اسلام است.شصت سال گذشت اما نه شمشیر بازی خائن الحرمین با بوش اسرائیل را ترساند ونه خمیازه های پشت میزهای اتحادیه عرب کسی را از خواب بیدار کرد.

بعضی ها می گویند واژه فلسطین یائسه وسالخورده شده است وکم کم تبدیل به امری عادی واصطلاحا یک نوع تفریح اما از نوع خشن وخونی شده است.اما مگر خون های تازه را می شود انکار کرد.مخصوصا با حادثه کشتی صلح که همراه با آب مدیترانه دریایی شده است.

بعضی دیگر با قیافه های حق به جانب ودر ژستی وکیل الدیانه می گویند:اصلا فلسطین بما چه ؟یک مشت .....!!!

اینان یادشان رفته است که قدس سالهاست که چشم انتظار یک مهمان عزیز اما غائب است .ما هنوز مهمان خانه را آب وجاروب نزده با چه روئی صبح های جمعه با دوربین های شبکه یک پز ندبه هایمان را می دهیم؟ 

ای فلسطین!ای که مساحت ایران من صدوشصت تا مثل تو را به راحتی آب خوردن جا می دهد.ای خانه دوم قدسیان! صبح بخیر