عکس هم مانند رفیق است که هرچه قدیمی تر باشد ارزشش بیشتر است. گاهی یک تصویر بجا مانده از یک دوست و یا استاد همه وجودمان را می برد به گذشته ای دور یا نزدیک و تازه حسرت می خوریم که چه زود از دستمان رفت. از حدود چند ماه قبل دوستان گرداننده سایت وارثون که نگارخانه علماست و چندین هزار عکس از علمای شناخته شده و ناشناخته جهان تشیع را به نمایش گذاشته است از من درخواست عکس هایی از مرحوم پدر بزرگم را می نمودند. دست مریزاد گفتم به این ابتکار و قسمتی از عکس های آن مرحوم را جهت نمایش عمومی در اختیارشان گذاشتم. با اینکه مرحوم ممیز اصلا تمایلی به تصویر برداری از خودشان توسط دیگران نداشتند اما با این وجود برخی موفق به عکس برداری شده اند.برای دیدن عکس ها اینجا را کلیک کنید.

خاطره زیر را مرحوم حاج شیخ غدیر علی ممیز(پدربزرگم)در اوائل دهه هشتاد نقل فرمودند والبته بعد از وفاتشان از زبان چند تن از علمای شهرضا که در آن زمان طلبه مدرسه علمیه صاحب الزمان بودند نیزتکرار شد:

اوائل دهه پنجاه بود که یکبار لیست وجوهات مربوط به حضرت امام (ره)را با پست به سمت عراق فرستادم، علی رغم احتیاط من آدرس گیرنده در اداره پست اصفهان لو رفت و ساواک مطلع شد.من را در شهرضا دستگیر کرده وبه سرعت به ساواک اصفهان منتقل نمودند.

از هنگام ورودم به اتاق بازپرسی ، مرتب تلفن زنگ می زد وعلمای اصفهان سفارش من را می نمودند.چشم هایم بسته بود ولی می شنیدم که یکی از ساواکی ها که از این تماس ها حسابی کلافه شده بود از دیگری پرسید:این کیست که امروز آورده اند؟

دیگری جواب داد: از طرفداران خمینی است.

او گفت:گمان نمی کنم که خود خمینی هم به اندازه این شخص طرفدار داشته باشد!

سه روز بی آب وغذا در زندان بودم.روز سوم بازپرس آمد و گفت : چیزی نمی خواهی؟

گفتم :اگر چایی باشد می خورم.

یک استکام چایی آوردند اما لب نزدم.مامور ساواک عصبانی شد ونصف چایی را سر کشید و فریاد زد:

ببین که چیزی در آن نریخته ام!

بعد از اطمینان از مسموم نبودن چایی نصف باقیمانده را خوردم.

چند ساعت بعد با وثیقه یکصد هزارتومانی مرحوم حاج سید حسن کسائی و حاج سید محمد بحرینی(از بازاریان شهرضائی مقیم اصفهان) آزاد شدم وبه شهرضا باز گشتم.

در طی تقریبا دو سالی که از رحلت مرحوم پدربزرگم حاج آقا ممیز گذشته است دوستان زیادی چه در قم وچه در شهرضا اصرار داشتند عکس هایی را از  آن بزرگوار در وبلاگم بگذارم.در این مدت تنها در سه مورد موفق به این کار شدم.این دفعه تصمیم گرفتم سراغ عکس های قدیمی تر بروم.ابتدا قصد داشتم عکسی از سال 1345 ومراسم افتتاح کتابخانه صاحب الزمان(ع) بگذارم که متاسفانه به دلایل فنی موفق به آپلود آن نشدم.عکس ذیل بیش از  سی سال قبل و در جریان سفر شهید دکتر بهشتی به شهرضا گرفته شده است که تصویر مرحوم ممیز در کنار شهید بهشتی قابل مشاهده است.بعضی از علما و روحانیون شهرضا نیز در عکس حضور دارند.

امروز تصمیم گرفتم دو عکس ا ز پدر بزرگم مرحوم حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ غدیر علی ممیز را بگذارم .عکس اول مربوط به مدرسه علمیه مدینه العلم صاحب الزمان شهرضاست که دقیقا زمان عکس را بیاد ندارم .هنوز فراموش نکرده ام که آن مرحوم بعضا اصرار داشتند که اسم این مکان مقدس بطور کامل گفته شود ونه ناقص.عکس دوم که مربوط به اوائل دهه هفتاد است در اتاق مخصوص ایشان در کتابخانه صاحب الزمان شهرضا گرفته شده است .یک نکته جالب اینکه زیباترین ودلربا ترین عکسهای ایشان مربوط به حال نگارش ویا مطالعه است .از خاطرات خوش کودکی من روزهائی بود که به همراه سائر نوه ها در تمیز کردن وغبار گیری کتابها شرکت می کردیم .مراسمی که معمولا هر شش ماه یکبار انجام میشد و در این میان من چون شوق زیادی به مطالعه داشتم در میانه کار مشغول مستفیض شدن از تراوشات فکری نویسندگان می شدم ! تا آنجا که ذهنم یاری میکندایشان  همه یا اغلب کتابهایشان را وقف کتابخانه ومدینه العلم صاحب الزمان کرده اند .

در مورد عکس دوم باید عرض کنم که ایشان خط بسیا ر زیبا وخیره کننده ای داشتند که تحسین خیلی ها را بدنبال داشت .باید اعتراف کنم که بنده در این مورد والبته در بسیاری از موارد دیگر نوه ناخلفی هستم !

یادی ازمرحوم پدر بزرگم حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ غدیر علی ممیز

درعیدغدیر سال 1308هجری شمسی درشهرضا نوزاد مبارکی به تقویم دنیا سلام کرد وپس از شنیده پژواک اذان واقامه در گوشش جستجوگرانه عالم نو وهمراهان جدید رابه نظاره نشست.به یمن روز تولدش اورا غدیر علی نامیدند تا به مدد روشنی بخش زمان ومکان ،غدیر گشای علویان کوی خویش باشد .عقربه های تاریخ زندگی اش نشان از ورود او به حوزه مشهد وتحفه چینی از محضر عالم آل محمد (ع)دارد که پس اقامتی چند در تهران وآغاز دوستی با عارفانی بزرگ چون شیخ رجبعلی خیاط عازم درس آموزی در بزم طبیبان بی ا دعا در نجف اشرف شد .حوزه ای به درازای هزارسال که به یمن طلای وجود امیرالمومنین (ع)یوسف حقیقت رابه همه یعقوب های مشتاق نوید می داد وخنکای دل آنها بود .بهره گیری اش از محضر علمایی  همچون مرحوم آیت الله خویی وآیت الله حکیم نقد عمر او را وارد مرحله ای جدید کرد وآیه نفر عیارش را فزونی بخشید تا در سال1345زادگاه او بار دیگر حضور گرانسنگ او را تجربه کند .ازآنجا که اوبه خوبی میدانست الفبای (واعتصموا بحبل الله جمیعا ولاتفرقوا)درگرو صرف(یعلمهم الکتاب والحکمه) است کتابستانی جذاب وشکیل را برای نسل نو با نام کامل کننده علوم یعنی حضرت صاحب العصر والزمان (عج)بنانهادودرکنار آن باوجود تمام مشکلات کوچک وبزرگ سنگ بنای مدرسه علمیه ای راگذاشت که امروزثمرات سی ساله آن در پهنای امت اسلامی مشغول خدمتند .اوهمراه بانهضت وشور حسینی پیرجماران وقیام الهی مردم ایران در تشکیل حکومت اسلامی رنجهای فراوانی را متحمل شد ودرد شدید چشم که یادآوروحشی گری گنجه داران شکنجه در آن سالهای دور بود تاآخر عمر اوراهمراهی کرد .

اما این آخر راه نبود چه اینکه حکومتی جهانی درپیش وسربازانی زمان دان باید.یارگیری اوشب وروز نمی شناخت ودر قاموس تواضع او کوچک وبزرگ تفاوتی نداشتند.او بااستفاده از متد (وانک لعلی خلق عظیم )هر روز لیست طلاب حضرت حجت (عج)رافزونی میبخشید وخنکای دل عاشقان علم مدرسه علوی بود .از آنجا که این ظرف وسیع را ظرافتی وسیع نیاز بود وقدمتش قدمی رامی طلبید در اوائل دهه 60قدم دررهی عظیم نهاد وبا تاسیس یکی از بزرگترین شهرک های علمی جهان اسلام بنام مدینه العلم صاحب الزمان (عج) محملی علمی ومعنوی را ایجاد نمود که بوی دلنواز آن مشام ها را به تحسین واداشته است .

آه های آهن سوز وعبادت های عابد پرور او بدرقه راه این بنای عظیم گشت تا انشاءالله از قطب نماهای معرفتی شیعیان در عصر تضارب ایسم ها باشد .تراوش افکار واندیشه های آسمانی او در مکتوب به اهل زمین پیوند خورد وبا عناوین (ریشه های ایمان )و(پیوند زناشویی)و(ولایت وامامت امام علی در قرآن)قائد وسائق کاروان معرفت جویان شد .

سرانجام این پارسای پارسی د رقربانگاه عید قربان ود رآستانه هشتمین دهه از زندگیش بهترین متاعش یعنی غدیرستان وجودش را ممهور به مهر داد دادار نمود واهل زمین از وجودی فراخناک محروم گشتند.

نقد هستی داد وهستی جهان یک جا گرفت    عاشق آن باشد که گر سودا کند یکجا کند

به امید رهپوئی راهش ودلدادگی به کلامش