1- از اول قرار بر این بود که ما امت واحده باشیم.کلان نگر باشیم .فراتر از قدم هامان نگاهی به آن طرف تر هم داشته باشیم.مسجد قصه ما جزئی از خانه ماست.قدس تکه جدایی ناپذیر هویت ماست.نقشه ساختمانی است که به مرور زمان اشغالگران نگذاشته اند آن را بسازیم .من نشنیده ام  کسی بگوید : چراغی که به خانه رواست به همان خانه روا نیست! تناقض و پارادوکس از این بالاتر؟!

2- حتی اگر فلسطین نه چندان آزاد را بخاطر سنی بودن و یا هر دلیل دیگر جزئی از خانه خودمان ندانیم خدا وکیلی به این سوال من پاسخ بدهید که اگر چراغی که به خانه رواست به مسجد حرام باشد پس مصداق ایثار را در کدام کوی عالم پیدا کنیم؟ تا آنجا که من می دانم در خانه تا خرخره خوردن و سیر شدن وسپس ته مانده غذا را به مستحق دادن چندان هنری محسوب نمی شود.

3-اصلا می خواهم حمله انتحاری کنم وبگویم چراغی که به خانه رواست گاه به مسجد رواتر و واجب تر است.آن هم چه مسجدی! فرودگاه معراج پیامبر اسلام(ص)، سرزمینی که نفس موسی وعیسی را سالها به خود دیده است. ایستگاه اولیه و قبله نخستین نماز وعبادت امت رسول الله و صد البته خار چشم ابلیسیان در طول تاریخ

4-خیابانی را فرض کنید که وسایل نقلیه در آن دچار ترافیک شدید شده اند .بوق پشت بوق..حق هم دارند.آخه این خیابان ها همان به اصطلاح شارع های هفتاد سال گذشته اند. گاهی حتی یک متر هم پیشرفت نداشته اند.حال در این میان آیا سهل انگاری ویا ناتوانی شهرداری در ساختن راهی وسیع تر دلیل می شود که پلیس متخلفین را جریمه نکند؟!!!

ریزه کاری حکومت اسلامی در این است که جوانب مختلف را باهم می نگرد.نگاهی به درون و در عین حال عدم غفلت از حوادث و زد وخورد بیرون.لزومی ندارد همیشه این دو ساحت را با هم مخلوط کرده و آش شله قلم کار برای بد خواهان تدارک ببینیم.

5-عقل وخرد اقتضاء می کند که پشت جبهه تا می تواند به خط مقدم کمک رسانی کند .دیده بان های صهیونیست سالهاست برای کودکانشان خواب نیل تا فرات را تعریف می کنند.قبر کوروش وآب های آزاد خلیچ پارس بد جوری چشمشان را گرفته.امروز خط مقدم غزه است.مرز لبنان است.جولان است وسینا.پس گاه بخاطر خودمان هم که شده باید به فکر روشنایی مسجد باشیم!

6-به وطن پرستان بر نخورد. درست است که حب الوطن من الایمان ولی این وطن نه محدود به مرز های دستپخت انگلیس بلکه به قول ملای رومی در هفت قرن پیش:

این وطن مصر و حجاز وشام نیست       این وطن جائی است کان را نام نیست

سربازان خسته وکوفته به نقطه ای تاریک رسیدند.نه از مهتاب بالای سر خبری بود ونه چراغی بود که کسی به آن دلخوش  کند.سیاهی محض بود وتنها صدای فرمانده سکوت را می شکست که به سربازان می گفت تا می توانند از سنگریزه های زیر پایشان در کوله بارشان بریزند.نق نق ها شروع شد که برو جمع کن بابا! ما از بس تشنه وگشنه ایم پیچ ومهره مان باز شده ،مغزمان هنگ کرده و جناب ! تازه دستور حمالی هم میدهد.مشاجره بالا گرفت.اکثریت سربازان با لجاجت تمام حرف مافوقشان را در همان تاریکی دفن کردند.عده ای کم وبیش برای خالی نبودن عریضه تنها به عدد انگشتان دست سنگریزه جمع کردند و تعداد بسیار کمتری هم سری تکان داده  وبا لبخند وگاه تعجب کوله بارشان را پر کردند.

زمان سپری شد.خورشید حکومتش آغاز شد.همین که لطف خورشید به زمین رسید سربازان متوجه نکته ای عجیب شدند.تازه شصتشان خبر دار شد که سنگریزه های دیشب در حقیقت قطعاتی از طلا بوده اند که بخاطر تاریکی محض با سنگریزه اشتباه شده بود.بدون استثناء همه حسرت خوردند.جماعت نق نقو دو دستی زدند توی سرشان و به زبان بی زبانی گفتند:خاک بر سرمان که بدبخت شدیم .چه کنیم ؟ نه می شود به فرمانده گیر داد نه به همراهان .دیواری کوتاه تر از خودمان نیست و این بار محکم تر زدند توی سرشان... حتی آنها هم که دست پر آمدند حسرت می خورند که ای کاش به جای دو دست چهار دست داشتیم و....

کلمات بالا ترجمانی است از حکایت ما انسانها وماه غفران وبخشش و رحمت .قبل از ورود به ماه رمضان پیامبر خاتم در خطبه شعبانیه هشدارمان  داد و فرمود محروم کسی است که از غفران الهی در این ماه محروم شود. واینک ما در میانه شب های قدریم .تا می توانیم باید جمع کنیم تا در آفتاب ظهور مهدی فاطمه  و نمایان شدن حقیقت استغفار و راز ونیاز لااقل کمتر حسرت بخوریم و..

انگار یادمان رفته که یوم الحسره در پیش است.هر که غیر معصوم است حسرت می خوردحتی سلمان ها و ابوذر ها ومقداد ها

می گویند یه بنده خدایی لباسی رو پوشید . قرار شد بین خورشید و باد مسابقه بگذارند تا ببینند کدوم می تونه اون آدم رو عریان کنه.اول نوبت باد بود.با تمام قوا شروع به وزیدن کرد اما نه تنها نتیجه نگرفت،بلکه برعکس او آدم سفت به لباسش چسبید.نوبت خورشید که شد زرنگی کرد.آنقدر آفتابش رو زیاد وسوزنده کرد که اون آدم خودش خود بخود لباسهای زیباش رو در آورد وعریان شد.

خورشید در داستان بالا نماد جنگ نرم وبی سروصدایی است که شما را با میل خودتان و به دست خودتان و بدون هیچ گونه زور واجبار ظاهری از فرهنگ والایتان جدا وحتی گاه متنفر می کند.بدون اغراق یکی از کسانی که در جهان رسانه ای امروز این نقش را بازی می کند(مرداک یهودی )است که با تاسیس شبکه های تلویزیونی مثل (فارسی وان) ،(من وتو) وجدیدا هم (زمزمه)برای ذوب کردن تدریجی غیرت وتعصب واخلاق خانوادگی ایرانیان فکرهای طول ودرازی دارد.

عجیب آنکه این شبکه های رسانه ای گاه کار خود را آنقدر دقیق انجام می دهند که  بینندگان تیزبین هم به سختی می توانند نیت های پشت پرده برنامه سازان آن را بازخوانی کنند.در خبر ها آمده بود که شبکه (فارسی وان) در جدیدترین اقدام خود برای تاثیر گزاری بر مخاطبان مسلمان و مذهبی خود و در احترامی بس مکارانه،با آغاز ماه مبارک رمضان اقدام به پخش برنامه ای با عنوان (رمضان کلید گنج نهان) کرده است.در وقت نماز اذان می گذارد وحتی دعای ربنا را با ترجمه اش پخش می کند!!!

واقعیت امر اینست این شبکه ها نمی خواهند ویا نمی توانند صورت نماز و روزه را پاک کنند بلکه می خواهند (تنهی عن الفحشا والمنکر ) بودن آن را سلاخی کنند.هم اذان و نیایش می گذارند وهم پس وپیشش وچند برابر آن فیلم های منحرف با چاشنی های ضد اخلاقی را به بینندگان عرضه می کنند.یعنی شما می توانید در عین خواندن نماز وگرفتن روزه، روابط آزاد جنسی هم داشته باشید.با دوست دختر و یا پسرتان قرآن بخوانید. اصلا سوره نور را برایش بخوانید!خیرات بدهید.به همسرتان خیانت کنید ودر عین حال برای هوویش سجاده نماز هدیه ببرید!

واینان چه مرموزانه نقاشی می کنند! دستی بلند شده برای دعا  و در آغوش گرفته نامحرمی را برای شهوت.... و چگونه قبول شود روزه ای که قرار است با شراب ناب  و به همراهی دوستانی از جنس مخالف افطار شود!؟

نه اینکه خاطره باز باشم ولی بخدا وقتی به بعضی خاطرات کودکی ام سرک می کشم نمی خواهم به راحتی از آنها دل بکنم....شب های ماه رمضون،با قدم هایی کوتاه اما تند،دستانی فشرده در دستان پدر،محروم از هرگونه وسیله نقلیه ولو در حد ژیان!در سرمای نه چندان معتدل زمستان...اما ناگهان وارد محیطی گرم ،باصفا وشلوغ می شوم به نام مسجد،نشسته پای منبر خطیب ونگاه های کودکانه ای که به دنبال ظرف زولبیا و بامیه این سو و آن سو کشیده می شود! دعا را شروع می کنند ،با اینکه ابوحمزه را کامل می خوانند ولی همه تا آخر پای کارند....

همه چیز خوب پیش می رفت تا اینکه قرار شد عمو تلویزیون هم مسلمان و اهل روزه شود،چه اینکه قبلا تنها مرغ سحر خوانی بود که بعض جماعت شهر نشین را از خواب شیطانی بیدار می کرد ولی حال قرار بر این شد که مسجد را به داخل چاردیواری ها بیاورد.به مرور زمان واقع شدن ماه رمضون در تابستان وکوتاهی شب ها هم مزید بر علت شد که جماعت عظیمی از ابوحمزه خوان ها میخ کوب جعبه جادویی و فیلم های آن شوند.فیلم هایی که اگر چه در سالیان نه چندان دور مایه های خوبی برای طنز و خنداندن ملت داشتند اما این اواخر بیشتر به موضوعاتی مثل قتل ومردن و زیر ماشین رفتن و... می پردازند.این کارناوال تصویر از قبل از افطار شروع می شود تا وقتی که چشمانت پر از خواب می شود.این وسط هم منتی بر جامعه ایمانی نهاده وبه امت مسلمان حدود پنجاه دقیقه فرصت داده اند تا به مسجد روند وکسب فیض کنند...

بگذریم که شاید بعض چیزهاست که من صالح از آن بی خبرم.از نبرد رسانه ای با رقیبان غیر منصف آن ور آبی گرفته تا اعتقاد به اینکه مسجد  در محیط چند رسانه ای دیگر کارآیی سابق را ندارد و شاید هم  اصل روزه گرفتن ویا نگرفتن مردم!

در جایی خواندم که وقتی تلویزیون اختراع شد آن را در خدمت مذهب ومعنویت معرفی کردندبه این امید که بجای رفتن مردم به معبدها ،دیر وکلیسا را به خانه ها بیاورند.شاید در میان جماعت خوش بین مسلمان هم این فکر رسوخ کرده باشد که تلویزیون ما را به نوعی مسجدی می کند و مسافت ها را به صفر می رساند.اما یکی نیست بگوید(فاخلغ نعلیک فانک بالواد المقدس طوی)کجا ونیمه های شب دستی به خربزه ودستی به دوش یار داشتن وپای مراسم احیاء تلویزیون پا را دراز کردن کجا؟ والله العالم

شهید حاج ولی الله کشوری

نامی که این روزها در شهرضا زیاد شنیده می شود.شهری که در تعداد شهید وجانباز یک سر وگردن از بقیه شهرهای هم جمعیتش بالاتر است وامروز داغدار قافله سالار جانبازان خویش است.کسی که اسوه رزم وخستگی ناپذیری بود در زمان دفاع،نماد صبر وپایداری بود در برهه سختی ها و رنج ها،مرد دلداری وتوصیه به صبر بود در  گاهِ پشیمانی و درماندگی بعضی از همقطارانش و وفادار خوبی بود به دوستان شهیدش که بلاخره به آنان ملحق شد.

دیروز عصر،در جوار هم قطارانی شهید وپیشاپیش امام زاده ای شهید آرام گرفت و در آن سوی ،مهمانی جدیدی در ملکوت بپا شد....

درب باغ شهادت هیچ گاه بسته شدنی نیست فقط نکته اش اینست که در آخرالزمان خداوند شهدا را گلچین می کند وبس

قطعه اول گلزار شهدای شهرضا در یک غروب زیبا