از مهم ترین و برجسته ترین نمادهای حضور دین و آیین در یک جامعه، تقویم مذهبی کشور و تنظیم احساسات متنوع دینداران بر اساس وقایع مثبت و منفی مذهبی است. از دیرباز در کشور ما به واسطه اسلام خود خواسته و اختیاری ایرانیان، هجرت پیامبر اسلام بعنوان یک حادثه موثر مذهبی، مبدا تاریخ و تقویم قرار گرفت و مناسبت های مختلف مذهبی در دو فرایند شمسی وقمری ( که در لسان عامه مردم با دوکلمه (ماه) و (برج) نشانه گزاری شده) یاد آوری می شود. در دوران حکومت دین ستیز پهلوی سعی شد که با جایگزینی تاریخ شاهنشاهی ، مبدئی باستانی و نه اسلامی برای تقویم کشور دست و پا کنند که خوشبختانه موفق نشدند و با پیروزی انقلاب اسلامی تقویم مذهبی کشور به قوت تجدید حیات نمود و مناسبت های مذهبی نسبت به مناسبت های باستانی صدر نشین شدند.

مدت هاست که در سفرهای مختلف تبلیغی ام با نوعی دغدغه از سوی گروهی ازمخاطبان متدین و دین باور مواجه می شوم که از نوعی نگرانی پرده برمی دارد و ان اینکه این دسته از افراد معتقدند ما  عملادر تقویم مذهبی کشور دچار دهه زدگی از نوع افراطی شده ایم. به طور خاص از برخی دهه های مذهبی که در سال های اخیر باب شده نام می برند ومعتقدند این فرآیند در دراز مدت موجب دین زدگی و سرخوردگی مردم به ویژه نسل جوان خواهد شد.به عنوان نمونه آنچه که بعنوان دو دهه فاطمیه و بلکه ایام فاطمیه از برخی تریبون های مذهبی تبلیغ می شود و یا مثلا مدت ها قبل از آن و بلافاصله بعد از پایان ماه صفر سخن از دهه محسنیه رانده می شود را مصداق بارز این سخن می دانند و حال آنکه ایام شهادت بی بی دو عالم (س) از لحاظ تاریخی تنها در دو بسته سه روزه قابل توجیه و تبیین است. برخلاف ماه محرم و صفر که آداب و عزاداری آن عمومی تر و جاافتاده تر است دهه سازی از برخی مناسبت های محدود( از نظر زمانی ونه از نظر کیفی و عمق مصیبت) برای گروه هایی از جامعه دین دار ما قابل هضم نیست.

بنده فعلا فقط قصد طرح این دغدغه را دارم و در مقام قبول و یا رد آن نیستم. اجمالا باید به این نکته توجه داشت که دهه سازی های سوگواری به نوعی از علاقه انسان به تنسیق و منظم کردن علائق برمی گردد که قاعدتا با توجه به ارزش داشتن مناسبت های مذهبی این تقویم هم در عملکرد مومنانه خالی از این منظم سازی نیست. البته اینکه این دهه سازی برای تمام درجات و سطح بندی های مردم و با سلائق مختلف یک نسخه را بپیچد و انتظار داشته باشیم که با آن همان برخوردی می شود که مثلا در دهه محرم شاهد آن هستیم انتظار بی جایی است.ضمن اینکه این دهه سازی در جانب شادی ها هم صورت گرفته است مانند دهه کرامت حدفاصل تولد حضرت معصومه تا تولد امام رضا علیه السلام ویا مثلا دهه ولایت در ایام عید غدیرخم.در این میان نباید ضعف رسانه های داخلی وهم چنین نهاد های تبلیغاتی را در تمیز دادن میان جشن و عزا و در نتیجه بیشتر به چشم آمدن عزای ائمه (ع) نسبت به موالید و شادی های منسوب به آن حضرات را از نظر دور داشت.

با اینحال نظرات مختلف است. برخی رای به دهه زدگی می دهند و برخی هم ممکن است تشویق کنند به دهه سازی های جدید.