توصیف یک نگاه

غیر ممکن است کسی برای نخستین بار به سفر حج یا عمره برود اما درباره اولین حضور در مسجد الحرام حرف نزده باشدونگفته باشد از اولین نگاه ونظر به کعبه ولذت آن.هر وقت بیادش می افتم باز آن شیرینی را احساس میکنم وحلاوتش آپ تو دیت می شود.حکایت چگونگی ورود ما به مسجد الحرام هم در نوع خود بدیع وجالب بود.ساعت دوازده شب بود که به مکه رسیدیم ودر هتل سمره مستقر شدیم.شهرمکه با مدینه تفاوت های عمده ای دارد .هتل ها معمولا دورتر ند وحاجیان با اتوبوس هایی که بیست وچهار ساعته بکارند به مسجدالحرام می روند.این شهر محصور در میان کوه های کوچک وبزرگ است ولذا دیدن تونل های طولانی وعظیم در آن خالی از تعجب نیست.هوای آن بسیار شرجی است والبته تمیزی ونظافتش اصلا به پای مدینه نمی رسد.بسیار شلوغتر ودرهم تر از آنست که فکر می کردم.

ساعت دو نیمه شب هشتم مرداد به طرف مسجد الحرام رفتیم .از پچ پچ کردن های مکرر مدیر وروحانی کاروان فهمیدم می خواهند نوع خاصی ما را وارد مسجد کنند.ورود ما از باب صفا بود یعنی از زیر سالن سعی صفا ومروه وارد می شدیم .قبل از ورود مارا در گوشه ای جمع کردندونقشه شان را رو کردند.با توجه به حج اولی بودن نود درصد کاروان می خواستند ما را سور پرایز کنند.از ماخواهش کردند که مثل صف اسرا!!در چند ردیف پشت سرهم به راه بیفتیم ونگاهمان تنها به پای نفر جلویی باشدومثل بچه های بد یه وقت زیرچشمی کعبه را دید نزنیم.هدف از این کار این بود که ما را به نزدیکترین مکان  به کعبه ببرند وآنجا با اشاره بزرگان چشممان به جمال خانه خدا روشن شود.

طرح به خوبی اجرا شد.کاروان اسرای چشم پاک!را تا نزدیک حجر اسماعیل آوردند وآنجا نظر ها به کعبه افتاد .الله اکبر از این عظمت ومگر نه اینکه یکی از مستحبات درهنگام حضور در مکه همین نگاه است.انسانها کشته مرده همین یه قلم نگاهند.دیدن قدیمی ترین بنای جهان ودر بغل گرفت زادگاه علی مرتضی .نگاهی که یک سروگردن از بقیه نظرها بلندتر است.نگاهی نامحدود که برای چند ثانیه پرونده ات  را رو میکند.تازه شصتم خبر دار شد که جلال خدا یعنی چه؟لذتش را نه قلم ها ونه ابر رایانه ها،هیچ کدام نمی توانند منتقل کنند.معنای سریان العشق فی الموجودات را تازه آنجا فهمیدم وآنجا زیر لب گفتم آتش عشق است کاندر می فتاد.می گویند در اولین نگاه به کعبه یک خط مستقیم ارتباطی بر ای شما گشوده می شود ودعای شما مستجاب می شود .اولین دعایم برای مهمان کعبه بود وزمزمه کردم :

الهم عجل لولیک الفرج

حدیث مشتاقی ومهجوری است.در دیدار طلاب وروحانیون با رهبر آنقدر حضرات موج مکزیکی راه انداختند وهجوم به جلو زیاد بود که در مدت نود دقیقه سخنرانی آقا به زور دو سه دقیقه جایگاه را دیدم وبعد از آن یا ستون می دیدم ویا علمای اعلام را .بنابر این دیگر عجیب نیست که ساعت سه نیمه شب در کوه خضر نبی به دنبال رهبر باشیم مخصوصا اگر کسی که بتو خبر داده باشدهمیشه یک پای ثابتش در   دفتر رهبری  باشد.این حکایت نقل الان نیست که فی الحال  آقا اصلا قم نیستند مال حدود هشت روز پیش است.

ساعت سه نیمه شب یک از رفقای پراید دارمان را به مدد موبایل از خواب بیدار کردیم وقضیه را گفتم .نامردی نکرد و هنوز خودم سرکوچه نرسیده از آن سر قم به دنبالم آمده بود .حدود بیست دقیقه ای گذشت که به کوه خضر نبی رسیدیم .کوه که چه عرض کنم تپه ای سفید رنگ در حاشیه جنوبی قم ونزدیک جمکران که در جمعه ها هم فال معنویت است وهم تماشای تجدد دوهز ار و چندی!کوهی که قله اش مسجدی است منسوب به خضر نبی ودامنه اش قرار گاه چهارده شهید گمنام از نوع مطلق(یعنی هم قبل از خاکسپار ی وهم بعد از آن!).به کوه که رسیدیم دیدیم :ای داد وبیداد دست روی دست زیاد است وماشین روی ماشین کم نیست.ظاهرا آن مقام مسئول کسی را از قلم نینداخته بود وبعضی ها از اول شب آنهم بهمراه خانواده در ماشین نشسته بودند وچشم براه یک سید بزرگوار.

عمامه سیاهم به اضافه تاریکی نسبی آن شب نزدیک بود درد سر ساز شود .یکدفعه هفت هشت نفر از اینور وآنور ماشین پیدا شدند تا بیایند دست بوسی!حالا بدو کی بدو.اما حساب نکرده بودند که رهبر عینک دارد وحداقل چند تا همراه ! امیدها ناامید شد والبته دست من هم در قبا باقی ماند در حسر ت یک بوسه جانانه!.با رفیق دربه در کرده مان راه های خاکی را گز کردیم تا برسیم به قله

ایران ،قم ،خیابان نوزده دی.......این آدرس، امروز صبح در تمام خبرگزاریها مخابره شد.میراث داران وصاحبان اصلی نوزده دی سال پنجاه وشش در خیابان نوزده دی جمع شدند اما با سی و چند سال فاصله..جوان تر ها بیاد نمی آورند اما پیران صحنه ها برایشان تجدید وبازخوانی می شود .

قم خال لب انقلاب وتشیع است .نماد تمام رخ(فاستبقوا الخیرات) است .تفسیر به روز (رجال کزبر الحدید لا یحرکهم العواصف) است و حقیقت ناب (یحبهم وبحبونه) مگر می شود شهر دگری در استقبال از نائب امام زمان رو دست قم بزند.با اینکه تا میدان آستانه یعنی جایگاه اصلی استقبال از رهبر فاصله زیادی داشتم اما جایتان خالی! داشتیم خفه می شدیم .کاش آن جماعت بزک کرده در روز تشییع جنازه آشیخ !!که تا روز قبلش نمی دانستند رساله عملیه خواندنی است یا خوردنی !(همان رکورد داران نماز جمعه با کفش ! را عرض می کنم)امروز بودند وکمی بواسیرشان شدت می یافت !انشاءالله که از تلویزیون می بینند و تشدید کسالت وعارضه می شود.....

مراسم استقبال طول کشید ،همه آمده بودند ،خردسال وکلان سال ،از ریش دو کیلومتری پیدا می شد تا سبیل دو کیلویی، مکلاّ ومعمم‍ با انواع گلها وپوسترها ،از هر چه دم پایشان می رسید بالا می رفتند تا حضرت دوست را در آن ماشین معروف سفید رنگ ببینند از تیربرق گرفته تا دو چرخه وخلق الله ......

رهبر سخنرانی اش نسبتا کوتاه بود .از شهر قم گفت وافزود موسسان این شهر یعنی خاندان اشعری این بلد را بعنوان دفاع از خاندان آل الله سامان دادند.از بی اثر بودن تحریم ها گفت ،هشدارمان داد از فرقه های ضاله وعرفان های تقلبی وکلیساهای خانگی ،از خون های ریخته شده در خیابان چهار مردان وخیابان ارم گفت و چنین سرود که مسئولین به زودی مشکل آب قم را حل کنند....

و چه ها خواهدشد در استقبال ازامام زمان ومکان........و آن سان که تاریخ از نو جان می گیرد ومورخان در تاریخ ظهورش می نویسند :1/1/1

گفتم چو بیائی غم دل با تو بگویم      چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیائی

تا کور شود هر آنکه نتواند دید

غذای ایرانیان در سرزمین وحی

هنوز که هنوزه وقتی مسافرین از سفر حج یا عمره بر می گردند یکی از مهم ترین دغدغه ها و پرسش های استقبال کننده گان وضعیت خوراک دلبندان و نورچشمی هاشان در مکه ومدینه است والبته تا چند سال پیش یکی از سوغات های نوبر و کلاس بالا،نوشابه های یک ریالی عربستان بود که در کشور ما مشتری زیادی داشت وگاه بیش از خود حاجی مورد توجه قرار می گرفت!

غذای ایرانی ها در عربستان چند سالی است که به طور متمرکز پخته می شود و مثل سابق نیست که هر هتل برای خودش ایالتی به نام آشپزخانه علم کند  ویک مشت آدم با عناوین مختلف چون نظارت بر ظرفشوئی،آبکش بدست،قابلمه بلند کن وصلوات چاق کن!!!طفیلی آشپزهای محترم وزحمتکش اینور وآنور بروند.

روزانه در هر کدام از دو شهر مکه و مدینه حدود سی هزار وعده غذا برای ناهار وشام پخته می شود که انصافا کار بزرگی است.اگر نگاهی به سفره ها در سرزمین وحی بیندازید می بینید تنوع غذائی بد نیست .شاید بتوان گفت بزرگترین مشکل غذائی در مدت اقامت دوازده روزه در آنجا کم بودن برنج بود که صدای خیلی ها را در آورده بود .بعضی ها معتقد بودند جهت جلو گیری از اسراف این کار را می کنند .الله اعلم .

مرغ ،ماهی پلو،خورشت بادمجان وقیمه از جمله غذاهای آنجا بود .بعضی اوقات چند عدد چیبس مانده وخیس خورده!وچند گرم خیارشور کنار ظرفتان یافت می شود .ماست ها از عربستان است ولی بقیه اقلام از جمله دوغ از ایران آورده می شود چون خریدش از عربستان اصلا صرفه اقتصادی ندارد .آنجا با خوردن نان های ساندویچی تازه قدر و ارج نان سنگگ ولو به قیمت ایستادن در صف وتحمل غرغر شاطر  را می فهمی واز همان جا یک فاتحه برای شیخ بهایی هوا می کنی .

و اما حکایت نوشابه های مکه هنوز باقی است.شاید بی ادبی باشد ولی باور کنید که لایزید الا بولا!!