آن سان که حرامیان در ماه محرم الحرام حرمت و حریم سومین امام معصوم را شکستند فکر نمی کردند که آوازه این حرمت شکنی تا قرن ها و بلکه تا قیام قیامت گوش شنوای فلک را پرکند و اهل زمین را داغدار و ماتم زده. در باره عزاداری زمینیان زیاد دیده ایم و شنیده ایم اما عزاداری اسمان و اهل ان را هنوز که هنوز است تصویر و صدا نداریم که با چشم و گوش سر بشنفیم ودیده تر کنیم.  خبرها حاکی از ان است که شور حسینی درمیان اهل اسمانها بیش از این کره خاکی اما مغرور است. یکی از مهم ترین اسناد درباره محرم فرازمینی ها خودِ زیارت عاشوراست: وجلت و عظمت مصیبتک فی السموات علی جمیع اهل السموات.

براستی این اسمانیان چه کسانی هستند؟ توهم و مثال نیست. اجنه هم نیستند.عرفا و اولیاء الله هم مراد نیست.بعضی علما ملائکه را از مصادیق بارز اهل السموات می دانند. ولی این آخر راه نیست.روایات ما تصویر جسته و گریخته ای از اهل السموات ارائه کرده اند که دید زدن برخی از آنها شگفت انگیز است:

آنان از قیافه مردمان زمین می فهمند کدامشان اهل تواضعند..... علی بن ابیطالب ع را به عنوان امیرالمومنین صدا می کنند.......اهل بیت در میان آنها هم به عنوان کریم ترین مخلوقات به رسمیت شناخته شده اند.ولایت برآنها عرضه شده، برای امام حسین ع گریان و بی تابند. عزاداری انها برای امام جواد هم در بعضی منابع نقل شده است.اهل آسمان ها بی صبرانه منتظرند که امام زمان ع ظهور نماید.گو اینکه قبل از ظهور ظلم سراسر قلمرو آنان را نیز فرامی گیرد.....اهل آسمان ها هم به مانند ما به هنگام نفخ صور اول می میرند..... هم چنین آنها هم نمی توانند ارج وقرب روزه ماه رجب و هم چنین صدقه بجا و شایسته را اندازه گیری کنند.

اهل آسمان ها همصدا با کل عالم هستی بر معلم و تعلیم دهنده خیر و نیکی ، درود می فرستند.از سوی دیگر در آخرالزمان بر بعضی از زمینی ها که پوشش خاصی دارندو به طور دائم پشمینه پوش هستند نفرین میکنند.

سلام ما بر اهل آسمان های هفت گانه ....... 

عقربه کوچک ساعت از ده هم گذشته است، خیابان های اصفهان را یکی یکی طی می کنیم. فرزند ارشدم که پیش دبستانی می رود خوشحال از اینکه بعد از گذشت از دلیجان ومیمه اینک شهر سوم راه یعنی اصفهان را هم داریم رد می کنیم و همین الان است که برسیم شهرضا و پدربزرگش هلی کوپتر ،سوغاتی مکه اش، را تقدیم محضرش کند...اتوبان خرازی را افتخار حضور می دهم.   هزار بار که دروغ است ولی چند صدباری از ان رد شده ام سرعت می گیرم برای سبقت....خوشحال از سبقت و البته غافل از توقف ناگهانی اتومبیل های جلو....ترمز را می گیرم اما به حسب عادت غلط همراه با کلاج.....ماشین لیز می خورد و چندثانیه بعد بوسه ای جانانه می زند به پراید جلویش....سرعت این قدری بود که سه ماشین بعدی هم از ان مستفیض شوند و هم را در آغوش بگیرند... من حیران از دسته گلی که به اب داده ام و در جستجوی اینکه خدای نکرده کسی جراحتی برنداشته باشد. زنگ زدیم به تنها عموی مرکز استان نشینمان  تا طبق معمول تشریف بیاورند برای جمع و جور کردن و ترمیمِ(بووووووووووووووقِ)برادر زاده هاشان.

اما در این گیر ودار یک نفر انگار خیلی خوشحال بود، گو اینکه گنجی یافته است و ما خبر نداریم. خدایا آیا دشمن شاد شده ایم؟ صدا که آشناست. ترو تازه است و کودکانه. اما ماشین های جلو که بچه ای درشان نبود. دیدم که خود ناجنسش است. امیرحسین را می گویم.سرش را از پنجره بیرون کرد و گفت: آخیش، خیلی خوب شد، من تا بحال تصادف ندیده بودم!

هاج و واج و سرگردان از اینکه به کم شدن کوپن بیمه شخص ثالث و خسارت هنگفت ماشین وجواب مردم فکر کنم یا خوشحال باشم به تجربه جدید امیر حسین خان! 

هویت، جان و ناموس یک وطن است. وسعت مهم نیست، فرقی ندارد که واتیکان چند هزار متری باشی یا روسیه چند میلیون کیلومتر مربعی.مهم هویت و شناسنامه توست یعنی تو را به چه می شناسند ؟ به ساحل و جنگل های زیبایت! به کارخانه های غول پیکر و رشد اقتصادی رعدآسایت! به بمب های بی مروت و زرادخانه های نسل برکن ! به تمدن چند هزار ساله ات ، به ساحل زیبا و رویایی و یا رقاصه های هرزه! .... 

ایران را به چه می شناسند؟  در این چند روزه که بحث درباره شعار مرگ بر آمریکا بالا گرفته است و بعضی مصلحت نشینان (و نه لزوما مصلحت دانان) آن را بر نمی تابند ذکر یک خاطره مربوط به سفرم به هندوستان در سال 91 خالی از لطف نیست. این خاطره را سه ماه بعد از بازگشت به ایران در سخنرانی قبل از خطبه های نماز جمعه شهرضا در ماه مبارک رمضان برای نمازگزاران پرشمار بیان کردم که مورد توجه خیلی ها واقع شد و هنوز که هنوز است گاه و بیگاه از آن یاد می کنند. 

روز نهم سفر....شهر بنارس که رودخانه مقدس گَنگ را در خود جای داده و محترم ترین نقطه جهان برای هندوهاست که البته تعداد زیادی  مسلمان هم در آن زندگی می کنند.بعداز ظهر رفتیم برای خرید به بازار این شهر که صد البته پارچه و منسوجاتش در کیفیت و ارزانی شهره اند.  مغازه دوم یا سومی بود که خرید می کردم. فروشنده خنده روی هندی پرسید کجایی هستید؟ گفتم ایرانی؟ صحبت را قطع نکردم و گفتم تهران را می شناسی؟ گفت: نه ! تهران کجاست؟ خنده ام گرفت .انگار نه انگار که اگر پاکستان را که تا هفتاد سال پیش جزء هند بود فاکتور بگیریم ایران همسایه دیوار به دیوارشان است و اما اینان هیچگاه  گربه وطنم ! را از روی نقشه ندیده اند.گفتم : پس قاعدتا کوروش و تخت جمشیدو دماوند و سبلان و اصفهان و شیراز و... را هم نمی شناسی! تعجب روی تعجب هاج و واج به من نگاه کرد گویی که این کلمات را برای اولین بار می شنفت! از کوره در رفتم و گفتم پس از ایران چه می دانی؟ با همان انگلیسی مخلوط به اردو  گفت فقط می دانم که ایران تنها کشوری است که جلوی آمریکا ایستاده است..... 

حیدر، راهنمایمان را می گویم! وقتی قضیه را شنید سری به تصدیق تکان داد و گفت هندی ها ایرانی ها را به یک نشانه می شناسند و بس! ... مرگ بر آمریکا!

با امامت امام جواد علیه السلام جامعه شیعی برای نخستین بار با کودکی نه ساله مواجه شد که ردای امامت را بر دوش کشیده و به مثابه جدش علی علیه السلام از هر چه بپرسند می داند و جواب می دهد. این بار اما امامت جلوه هستی شناسانه خود را رو کرد گو اینکه با امامت محمد بن علی الجواد(ع) جامعه شیعیان به خوبی معنا و مفهوم علم لدنی را لمس می کردند و می فهمیدند امامت منصبی نیست که انتخابات و دور هم نشینی عوام یا خواص جامعه آن را تعیین کند  .

بر خلاف کسانی چون دکتر مدرسی در کتاب مکتب در فرایند تکامل که سعی می کنند زمانه امام نهم  و مفترض الطاعه بودن یک انسان نه ساله در جامعه شیعی را دلیلی بر نفوذافکار غالیانه در ان روزگاران بدانندباید گفت اینکه یک کودک بعنوان حجت الهی معرفی شود جدید نبود چه اینکه این مردمان بارها در قران از زبان کودک گهواره نشین عیسی نام خوانده بودند: انی عبدالله اتانی الکتاب و جعلنی نبیا اگرچه این تجربه برای اولین بار در میان امامت خاصه رخ می داد ولی با روی دادنش نقش مهمی در استحکام و زدودن تردید در میان شیعیان داشت تا برای همیشه حساب امامت را از حکمرانی ظاهری و قالب هایی چون سلطنت وخلافت ظاهری جدا کنند.

و این پرونده برای همیشه مفتوح است...